سکوتم را شکستم

همیشه مجازی برای من جای خوبی بودهچون بی محابا حرف زدمدرد و دل کردماز خستگیام و دلتنگیام گفتمشاید خیلی ها گفتن ساده ایزود باورییا هر چیز دیگهادم های زیادی تو این چند سال که فضای مجازی هستم باهاش صحبت کردمخیلی هاشون با اینکه می دونستم دروغ میگن خالی می بندن یا هر چی فقط سکوت می کردمو شنیدم که پشت سرم گفته بودن این خیلی ساده و زود باورهاینکه کسی بهتون نمیگه چ ایراداتی دارین و یا از اینکه حرفی زدین باور کرد نشان از سادگیش نیستشاید وانمود می کنه ک باورتون کردهخیلی ها باورمو خراب کردنخیلی دلم می خواد هر روز بیام بنویسمو و بنویسمو و بنویسمتا کمی از التهابات درونم کم شهنمیدونماین وبلاگ چند سال دیگه هستو یا حتی چند وقت دیگه متروکه میشهولی ادما نیاز دارن به حرف زدنحرف زدن به ادم هایی ک گوش کنن ولی قضاوت نکننکسایی باشن که ارومت کنن ن اینکه بهت طعنه بزننکاش یه ادمی واقعی با این خصوصیات تو زندگیمون بودحسین تنها کسیه ک انقدر دوسش دارمولی همین ادم باعث شده این روزها فکر کنم چقدر تنهامفکر می کنه باید ازدواج کنم چون احساساتی هستمولی اینو فکر نمی کنه که من تنها با اونم که این حس رو دارممن غرورمو سر دوست داشتنم با حسین گذاشتمولی کاش اونم ی ذره درک می کرد و .....ولشبرم سراغ کارم ک خیلی عقبمانقدر شبا دیر می خوابم روزا دیر بیدار میشمکه همه چی ریخته بهم سکوتم را شکستم...

حرف زدن برای کسی که نمی خواد صدای فریادهایش را کسی بشنود چقدر سخت است.روزگاری است که حرف هایم در بین سینه ام مخفی شده استحتی قلم به دست نمیگیرم چرا که نمی دانممی توانم یا نهسرگردانمدر این هیاهوی زندگیمی خندممیگریمزندگی می کنمولی نهتنها زنده هستمنوشته هایم روزیبر روی صفحه مجازی می ماندو آن روز هیچ کس نخواهد فهمیدمن کجا هستمو نوشته هایمتا ابد برای چه کسی خواهد ماند سکوتم را شکستم...